Oesterpark Van Loo-Bernier

De oesterput “Van Loo-Bernier” moet ergens rond 1852-1853 in het Oostendse stadsbeeld verschenen zijn. Kadastrale gegevens dateren het ontstaan van het park slechts in 1856, maar drie jaar eerder vermeldden verschillende dagbladartikelen de ‘nieuwe oesterput’ al. Op 4 september 1853 staat in de Feuille d’Ostende bijvoorbeeld te lezen hoe het Engelse schip Amity een lading oesters aanvoerde voor “Van Loo-Bernier”.

Johannes Van Loo, een Gentse handelaar, liet zijn put met een oppervlakte van 1960 m² uitgraven in een duinpan aan de Oostendse Zeedijk, naast het terrein waar in 1856 het oesterpark “Royon-Bettger” gevestigd zou worden. In 1866 trok hij ten zuiden van zijn oesterput nog een pakhuis op van 160 m².

Het park van Johannes Van Loo is steeds een doorn in het oog geweest van de stad Oostende. De waterbevoorrading van de oesterput verliep namelijk via lange houten buizen, die onder de duinen, de zeedijk en het strand door naar zee liepen en heel wat last en ongenoegen veroorzaakten bij wandelaars en badkaruitbaters. De leidingen geraakten immers met de regelmaat van de klok verstopt, zodat de zeedijk meerdere malen opengebroken en het strand omgewoeld moest worden om de nodige herstellingen te kunnen uitvoeren. Bovendien werd ook vaak geklaagd over de stank van het stilstaand zeewater in de pijpen. Toen Van Loo zijn houten buizenstel zonder de nodige toelating van de stad verving door een ijzeren versie, werd hij voor de rechter gedaagd. Hoewel hij vrijgesproken werd, beval de administratie toch de afbraak van alles wat zonder toelating werd gebouwd. Van Loo weigerde aan deze eisen tegemoet te komen, waarna de installaties van de oesterkwekerij door een legereenheid vernield werden. De put werd opgevuld met zand en de leidingen werden, toch opluchting van de toeristen en de stad Oostende, verwijderd.

Net als de start van “Van Loo–Bernier”, is ook de exacte datum van de afbraak van het park niet geweten. In 1871 bestond de oesterput alleszins nog, want hij was het voorwerp van een discussie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers op 2 juni 1871. Tijdens de zitting van de Oostendse gemeenteraad op 3 februari 1873 werd echter de vraag gesteld of men ‘mocht hopen dat het puin van de oesterkwekerij “Van Loo-Bernier” algauw zou verdwijnen’ van het strand. Vermoedelijk was het complex ondertussen afgebroken door het leger, maar waren de resten nog niet opgeruimd. Het einde van “Van Loo-Bernier” valt dus hoogstwaarschijnlijk ergens tussen 1871 en 1873 te situeren.